Βερολίνο. Τα πρώτα χρόνια (1997-2005)

Τα πρώτα χρόνια στο Βερολίνο είναι έντονα χρόνια. Η αναζήτηση ενός στούντιο διακόπτεται από συχνά ταξίδια στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι εγκατέλειψε το διαμέρισμα στην Αθήνα, ίδρυσε ένα δεύτερο σπίτι στο χωριό της Αγιοπηγής με τη μορφή επέκτασης στο μικρό πατρικό σπίτι. Τέλος, μέσω του BBK (Ένωση Καλλιτεχνών του Βερολίνου), ο καλλιτέχνης μπορεί να μετακινηθεί σε ένα μεγάλο χώρο σε ένα μεγάλο κτήριο στούντιο εφοδιασμένο με ανελκυστήρα μεγάλου φορτίου στο Treptower Park (2000-2005). Εκεί εργάζεται ανήσυχα πάνω σε νέα έργα που έχουν από καιρό δημιουργηθεί στη φαντασία του, η οποία αναζητά χωρίς διάλυμα την τελειότητα. Δημιουργούνται μεγάλα έργα, γλυπτά με τα οποία εκδηλώνεται ο συμβολικός του κόσμος, σε συνένωση με ύλη που κρύβεται σε μια μεγάλη ποικιλία υλικών: ξύλο, αλάτι, άμμος. Οι πρώτες μεγαλύτερες προσπάθειες ξεκινούν με κερί – προσπαθεί να αποσπάσει της ύλης, νέες μορφές, νέες επιφάνειες και έναν αισθησιασμό που έχει αποκολληθεί εντελώς από την εγκαυστική τεχνοτροπία της αρχαιότητας.

Ο Σαμπαλιώτης ασχολείται με μεγάλα και μικρά έργα. Η σειρά Living in Space δημιουργείται: μια σειρά μικρότερων αντικειμένων, έργα σε χαρτί (ακουαρέλα, παστέλ, ακρυλικό) που συνοψίζουν τη γνώση ενός κόσμου ο οποίος συνεχώς αναγεννάτε. Ένας μικρόκοσμος, αντιπροσωπευτικός το παν. Αντικείμενα που οξύνουν τις αισθήσεις σας, διότι χρείουν την έντονη και προσεχτική σας παρατήρηση. Υπάρχουν επίσης μεγάλα αντικείμενα και εγκαταστάσεις χώρου, όπως ο πομπός και ο δέκτης, που ανήκουν στη σειρά «Αλληγορίες» και η σειρά «Φαινόμενα» που τα φυσικά υλικά έρχονται σε επαφή με συνθετικά. Ο αφρός, το φελιζόλ και το ταμπλό βρίσκονται σε έναν συναρπαστικό διάλογο με τα φτερά, το αλάτι, την άμμο. Το αλάτι έπαιξε σημαντικό ρόλο για λίγο, επειδή είναι παρόν σε κάθε ζωντανό σώμα, οξειδώνεται όπως άλλα οργανικά υλικά στη φωτιά, χωρίς τη φλόγα. Στα κρυφά, ήρεμα σιωπηρά – ως ιερή, τελετουργική, λειτουργική δύναμη.

Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στην Ύδρα ασχολείται ο καλλιτέχνης εντατικότερα με τους Έλληνες φιλόσοφους της Αρχαιότητας, πάνω απ‘ όλα με τον Ηράκλειτο με και την Ρήση του „τα πάντα ρει“. Με τη ενασχόληση με τη φιλοσοφία, αυξάνεται εκ νέου το ενδιαφέρον για τις αρχές της δημιουργίας των γραφνς. Ο Σαμπαλιώτης εμπνέεται από τον δίσκο της Φαιστού που βρέθηκε στη Κρήτη, από της γραμμικές γραμματοσειρές Α και Β του 15ου μέχρι του 17ου αιώνα π.Χ.. Ο καλλιτέχνης αναπτύσσει ακούραστα ολόκληρη σειρά δικά του σύμβολα που τα ονομάζει ιδεογράμματα. Ένας πολύ προσωπικός κόσμος συμβόλων, γραφικής τέχνης, παίρνει σχήμα… μοτίβα, λέξεις, γράμματα εμφανίζονται, αναπτύσσουν τη δική τους ζωή, περιστασιακά κυριαρχούν του χώρου, το έργο τέχνης.

„Τα Πάντα Ρει“ είναι το όνομα μιας Performance που θα παρουσιάσει τέσσερις φορές το 2002/03, με την ευκαιρία της Μεγάλης Νύχτας των Μουσείων στο Kulturforum στο Potsdamer Platz και στο Μουσείο Winckelmann στο Stendal. 400 ξύλινα κομμάτια σχηματίζουν ένα τεράστιο παζλ με διαστάσεις 180 x 240 cm: το βαθύ μπλε του Αιγαίου και ένα λευκό πλοίο που ταξιδεύει από την αρχαιότητα στο αύριο … το καλλιτέχνημα του αντιμετωπίζεται με ενθουσιασμό. Από παιδιά και ενήλικες. Έμπνευση από τα μαθήματα που δίνει για τον σύλλογο Νεολαία στο μουσείο με τίτλους όπως Έλληνες θεοί η Ολυμπιακή ιδέα, σχεδον παντα με εστίαση του Μουσείου της Περγάμου.

Τα Πάντα Ρει, αληθινά το σύνθημα του Ηράκλειτου παίρνει σάρκα και οστά καθώς ο καλλιτέχνης κινείται συνεχώς μεταξύ χθες του σήμερα και του αύριο – χρησιμοποιεί τις αναμνήσεις, τα ίχνη γεγονότων που συνέβησαν πριν από πολύ καιρό. Το λεκτικό σύμβολο «ιερό» που σχεδίασε και συχνά επαναλαμβάνεται στο έργο του θα μπορούσε εξίσου να αναφέρεται στον αρχαίο κόσμο των θεών, να διακοσμεί την είσοδο στο ιερό σε έναν ναό. Παρόλο που δεν έχει καμία θρησκευτική σημασία. Aποτελεί απλώς την σύνθεση και την συντομογραφία των τεσσάρων καθοριστικών στοιχείων του κόσμου μας: φωτιά, νερό, αέρα και γη. Για τον Σαμπαλιώτη αποτελεί τούτο ένα «αίνιγμα» (χρησμό) που ζητά να λυθεί. Ένα μυστικό που αποκαλύπτεται σε εκείνους που εσωτερικεύουν τη μεταμόρφωση του χρόνου και του χώρου.

Ο Σαμπαλιώτης συμμετέχει σε πολλές εκθέσεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το 1998 σε μια μεγάλη διεθνή έκθεση στο προσωρινό Prismahaus στο Βερολίνο, το 1999 στην έκθεση Dromologia III στη Λάρισα στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης. Την ίδια χρονιά, στην έκθεση «Αλληγορίες της ύλης», την οποία επιμελήθηκε ο ίδιος και παρουσιάστηκε υπό την αιγίδα του ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού. Το 2000 αυτή η έκθεση παρουσιάστηκε στο Willy-Brandt-Haus στο Βερολίνο. Ταυτόχρονα, ο Σαμπαλιώτης εκθέτει στο Μουσείο Βυζαντινής Τέχνης στα Ιωάννινα. Το 2001 συμμετείχε στην έκθεση του ελληνικού Υπουργείου Πολιτισμού στην Τεχνόπολη της Αθήνας και στη 2η Διεθνή Μπιενάλε New Watercolor στην Fulda. Το 2002 εκπροσωπήθηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη Fürstenwalde στην έκθεση «Μινιατούρα στις Εικαστικές Τέχνες». Αυτές είναι οι τελευταίες ομαδικές εκθέσεις στις οποίες θα λάβει μέρος. Τα επόμενα χρόνια θα απασχοληθεί με την παραγωγή νέων έργων για τις ατομικές του εκθέσεις σε μια συνεχή κι ανεξάντλητη δημιουργική διαδικασία. Στη σειρά αυτή ανήκει η έκθεση «Φαινόμενα» το 2003 στο Kesselhaus-Museum Berlin και η έκθεση στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρα το 2004.